หน้าที่ของหนังสือนิทานประกอบภาพข้อที่หนึ่งคือสร้างโลก (the world)
จากนั้นจึงวางสรรพสิ่งลงไปในโลก คือบนหน้ากระดาษ หน้ากระดาษหนึ่งหน้าจึงเป็นโลกทั้งใบ
เด็กนอนฟังนิทานที่แม่อ่าน หรือนั่งอ่านนิทานด้วยตนเอง เขามองเห็นตัวเอกของเรื่อง (the protagonist)
บางเล่มตัวเอกตัวนิดเดียวอยู่มุมหนึ่งของหนังสือ สะท้อนว่าเขาตัวเล็กมากเมื่อเทียบกับโลก
บางเล่มตัวเอกตัวใหญ่ตั้งแต่แรกและวางไว้ตรงกลางของหน้ากระดาษ ตรงกลางของหน้ากระดาษคือศูนย์กลางของจักรวาล
เด็กจะสวมรอย (identify) ตัวเอกนั้นโดยง่าย แล้วเริ่มต้นเดินทางไปในหนังสือซึ่งก็คือโลก
หนังสือเล่มนี้เริ่มต้นที่สิงโตตัวหนึ่งยืนที่ด้านขวาของหน้ากระดาษ
มองป้ายประกาศแผ่นหนึ่งบนต้นไม้ด้านซ้าย
เขาเริ่มต้นที่ขอบหนังสือคือขอบของโลก นี่คือช่วงเตรียมความพร้อม
เมื่อเปิดหน้าถัดไป สิงโตเคลื่อนตัวเข้ามาที่ตรงกลางของหน้ากระดาษ
บัดนี้เด็กที่กำลังดูเขาอยู่ ไม่ว่าจะกับคุณแม่หรืออยู่คนเดียว
จะสวมรอยสิงโตแล้วกลายเป็นตัวเอกของเรื่อง จากนั้นจึงเริ่มต้นเดินทาง
หากเป็นเด็กเล็ก เมื่อคุณแม่พลิกหน้ากระดาษ เขาเดินตามไปในร่างสิงโต
เมื่อพบอะไรที่น่าสงสัย ไปจนถึงอาจจะน่ากลัว เขาจะเงยหน้าดูแม่
แม่ยังอยู่ อ่านต่อไป เป็นแม่ที่ไว้ใจได้
เขาสวมรอยสิงโตอีกครั้งหนึ่ง แล้วพัฒนาต่อไป หากเป็นเด็กโตเขาพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆ
หากพบอะไรที่ชวนสงสัยเขาอาจจะชะงักเพื่อสำรวจรูปที่เห็น คือสำรวจโลก
เมื่อไว้ใจได้เขาจะพลิกหน้าถัดไป
.
หนังสือเล่มนี้เป็นโลกที่กว้างใหญ่มาก เพราะมีจำนวนหน้าและรูปให้เดินสำรวจได้มากมาย
สิงโตจะปลอมตัว เขาควรปลอมตัวเป็นอะไรดี โดยทั่วไปเด็กทุกคนอยากเติบโต
จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาเลือกปลอมตัวเป็นช้าง
แต่โลกข้างหน้ามีเรื่องนึกไม่ถึงมากมาย เราลองตามเด็กๆเดินต่อไป
จากช้างจะเป็นอะไรได้อีก มีเรื่องราวน่าแปลกใจไปทุกหน้าอย่างน่าตื่นเต้น
ไม่เพียงกับเด็กๆ แต่สำหรับคุณพ่อคุณแม่ด้วย
ความสามารถในการรับรู้ว่าตัวเราเองมีหน้าตาและรูปร่างอย่างไรเป็นพัฒนาการหนึ่ง
ที่สำคัญคือไม่ว่ารูปกายภายนอกจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร (morphing)
ความสามารถที่จะคงตัวตน (self) ควรคงอยู่ จากสิงโตเป็นช้าง ไปจนถึงหน้าสุดท้าย
เจ้าตัวสุดท้ายนี้เป็นร่างแปลงหรือร่างจริงกันแน่?
แหล่งข้อมูล คำนิยมหนังสือนิทาน งานฉลองของสัตว์น้อยใหญ่ FB นายแพทย์ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์